Ενα ονειρο (?)

Ξυπνησα που λετε καποια στιγμη μες τη νυχτα.Δεν μπορουσα να καταλαβω τι ωρα ηταν.Παντως οχι ξημερωμα,ουτε σουρουπο.Αν ειχα παραπανω γνωσεις θα εβγαζα συμπερασμα απο το ολοστρογγυλο φεγγαρι που φωτιζε στη μεση του ουρανου.Εκλεισα τα ματια μου και οταν τα ανοιξα,τι να δω?Βρισκομουν στη χρυση γραμμη που ζωγραφιζει η σεληνη στη θαλασσα.Αυτη που κουναει κιολας σε καθε κυμα.Με σταθερο βημα -λες και ηξερα οτι ειναι συμπαγες- προχωρησα για να φτασω στην ακρη,που δεν ηταν αλλη απο το ασημι στρογγυλο πραγματακι που λαμπει εκει ψηλα.Περπατησα αρκετα με αργο βημα λεει και ηταν λες και πλησιαζα στο στοχο μου.Ναι,το εβλεπα ολο και μεγαλυτερο.Καθως περπατουσα,συνειδητοποιουσα διαφορες αλλαγες στοι σωμα μου.Τα μαλλια μου εγιναν απιστευτα μακρια και αλλαζαν χρωματα.Η σιλουετα μου ψηλη και λεπτη και το δερμα μου σχεδον διαφανο.Τα ρουχα σκιστηκαν μετα απο ενα δυνατο ανεμο και ειχα σταματησει να το διασκεδαζω εδω και ωρα.Κατι ομως δεν με αφηνε να σταματησω.Ενιωσα να κουραζομαι και να καμπουριαζω και εψαξα λεει με τα σκελετωμενα δαχτυλα μου το προσωπο και ενιωσα ρυτιδες και βαθουλωματα.Τα γονατα μου ετρεμαν σε καθε βημα.Μπορουσα να σταματησω,αλλα δεν ηθελα.Που να ξερω γιατι.Νομιζω ειχα πεισμωσει και ηθελα να δω ποτε θα τελειωσει αυτη η ιστορια.Και τοτε...εκατομμυρια κοκκοι ασημοσκονης επεσαν απο παντου πανω μου και με καλυψαν.Δεν μπορουσα να αναπνευσω και οταν καταφερα να πεταξω απο πανω το βαρος μου,ημουν παλι στο δωματιο μου.Σκεφτομουν ακομα οσα ειχα συμβει οταν ηρθε μια νυχτοπεταλουδα και μου αφησε ενα δαχτυλιδι.Το εβαλα στο δαχτυλο μου και εφτα λεξεις ελαμψαν."Περασες τη δοκιμασια.Εισαι κορη μου τωρα".Γυρισα,κοιταξα τη σεληνη και σαν να μου εκλεισε το ματι.Τοτε ξυπνησα κανονικα. : )