Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2006

Τραγουδι αφιερωμενο στο ονομα μου

>Άσε με, άσε με να σε δω να πεθαίνεις
άσε με, άσε με να σε δω να πονάς
άσε με να σε δω καθώς πέφτεις στο γκρεμό
άσε με να γερνώ μες στις σκιές στον ύπνο σου να μπω

Αν αφήσεις το ένα μάτι δεν αργεί να ’ρθει βαθύ σκοτάδι
αν αφήσεις και τα δύο αναπαύεσαι σε μαυσωλείο
αν αφήσεις και τα δύο αναπαύεσαι σε μαυσωλείο
αν αφήσεις το ένα μάτι δεν αργεί να ’ρθει βαθύ σκοτάδι

Άσε με μέσα σου, νιώθω ανάγληση στο αίμα σου
άσε με, άσε με να στοιχειώσω το πνεύμα σου
άσε με να χωθώ σαν βελόνα στο δέρμα σου
άσε με στα νεκρά, παγωμένα χείλη σου

Αν αφήσεις...

Άσε με, άσε με να σε δω να πεθαίνεις
άσε με, άσε με να σε δω να πονάς

Λατρεύω σε
λατρεύω σε
λατρεύω σε απέθαντη...

Απο τα διαφανα κρινα.Λιγακι ανατριχιαστικο,αλλα χιρομαι που εχει τιτλο Βιργινια (ή Virginia τελοσπαντων).Αφου η ορθοδοξη εκκλησια δεν φιλοτιμηθηκε να βρει γιορτη για το ονομα μου...λατρευω σε απεθαντη λοιπον... :)

1 σχόλιο:

nakupenda είπε...

Πολύ ανατριχιαστικό όντως.. αλλά και ποιητικό συνάμα. Μου θύμησε ένα μακάβριο του Μπωντλαίρ..

"Ο Βρυκόλακας"
Ωσάν τους δαίμονες με τ'άγριο μάτι
Θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
Και θα γλιστρήσω κοντά σου σαν αχνός
Ωσάν τα φαντάσματα της νυκτός.
Ξανά θα σου δώσω μελαχρινή μου
Σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
Και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
Που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.
Και μολις φέξει η αυγή η πελιδνή
Τη θέση μου θα' βρεις εκεί αδειανή
Και κρύα, ώσπου να' ρθει πάλι το βράδυ.
Όπως οι άλλοι μ' αγκαλιες και χάδι
Στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
Θα Βασιλέψω με τη φρίικη εγώ"...